WONEN IN ITALIË – Westerlingen kopen huizen op

Op een middag wordt er hard bij mij op de voordeur gebonsd. Als ik open doe, staan daar Aldo en Nando, twee oudere inwoners van Mombarcaro. "Christina kun je ons helpen met vertalen? We hebben een Deens stel bij ons in de auto. Ze hebben de oude boerderij van onze ouders bekeken, die is te koop, maar we kunnen geen woord met ze wisselen want ze spreken geen Italiaans".

Ik stap de auto in en maak kennis met de Denen. Ik schat ze rond de veertig. Ze vinden de boerderij prachtig en ze willen graag met de makelaar praten.

De laatste jaren worden vele boerderijen hier in de omgeving gekocht door Westeuropeanen. En lang niet altijd als tweede (vakantie)huis, ook voor permanente bewoning. Een nieuw fenomeen zijn de jongeren die op de huizenmarkt verschijnen en die hier een nieuw leven willen beginnen.

Zo waren daar vorig jaar opeens Ronald en Lotte met zoontje Mesam. Lotte was hoogzwanger. Ze leiden een reisbureau voor spirituele reizen. Ze hebben een groot huis gehuurd waarin ze ook hun groepen onderbrengen. Tijdens één zo'n cursus, net terwijl ze voor zo'n groep stond te koken, braken de vliezen. Lotte beviel in het ziekenhuis van Mondovi van Pasja. Mesam gaat hier inmiddels naar school en ze kijken voorzichtig rond naar een koophuis.

Een maand geleden kwam ook Ronalds zus naar Mombarcaro. Een stoere vrouw die na 26 jaar dienst ontslag heeft genomen bij de marine. Regelmatig duikt haar blonde kuif opeens op in de velden waarin ik dagelijks rondwandel. In haar windjack op een mountainbike. Ze woont in een vakantiehuisje buiten het dorp en heeft het helemaal naar haar zin. Ze drinkt groene thee en Rino van de bar heeft al een doos vol groene thee voor haar ingekocht. Vaak als ik 's morgens in de bar ben, zit Ronald daar achter zijn laptop te werken.

In Bossolasco komt Anita die mij ooit voor gek verklaarde dat ik in Mombarcaro een huis kocht, opgewonden op me toelopen: "Mombarcaro is booming" zegt ze. "We horen dat het ene na het andere huis wordt opgekocht door buitenlanders". Cristiana, mijn vriendin van het makelaarskantoor, bevestigt het. Ze hebben het razend druk.

Carlo en zijn moeder hebben Finnen aan de deur gehad. Hun boerderij staat te koop omdat ze terug willen naar Reggio Calabria, waar ze vandaan komen. "Ze keken of ze hier een sauna konden bouwen, nou ik zeg: wel drie," vertelt Carlo grinnikend.

De afgelopen twee jaar heb ik veel Nederlanders ontmoet die hier een huis hebben. Voor een aantal is het 't tweede huis en die komen alleen in de vakanties. Anderen wonen hier permanent. Onder hen veel gepensioneerden. Ook Duitsers en Zwitsers zijn alom aanwezig. Zo ben ik bevriend geraakt met Uschi uit Stuttgart.

Haar man is architect en zij had er een meubelzaak. Vijf jaar geleden besloten ze de drukke stad te verlaten en kochten ze een ruïne in de heuvels.Twee jaar lang woonden ze in een armoedige caravan. Langzamerhand creëerden ze een juweel van een woning met een prachtig uitzicht vanaf de diverse terrassen. Een deel van de woning gaan ze in de toekomst verhuren want hun spaarpot raakt zolangzamerhand leeg.

Veel jongere westerse immigranten beginnen een B & B om hier een boterham te verdienen. Ik at een keer met een Nederlands tandartsenechtpaar dat net een boerderij bij Ceva had gekocht. Vijftigers, kinderen net de deur uit. Zij zou de verbouwing en de bedrijfsvoering van de B & B gaan doen, terwijl hij in Nederland nog even bleef boren.

Britten zitten hier ook. In buurtschap de Buchere woont sinds een jaar een Brits gezin. Hij werkt door de week in Monte Carlo. Het dochtertje zit hier op school en komt al regelmatig spelen met Mattia en Giuglia van de overkant.

Niet al deze westerse immigranten hebben een reëel beeld van het leven hier. Zo denken ze allemaal dat we hier het hele jaar onder een parasol zitten. Dat valt tegen. Zo vertelde mijn electricien Alex dat hij bij een net aangekomen Canadees gezin was geweest dat als enige verwarming een houtkacheltje had.

Toen Alex hen vroeg of dat wel voldoende was, hadden ze hem verbaasd aangekeken. "Maar we zitten hier toch in Italië? Hier schijnt toch altijd de zon?" Voorzichtig had Alex hen verteld dat de winters hier behoorlijk streng kunnen zijn. Ze bleken hierheen verhuisd te zijn om de harde Canadees winters te ontlopen....

Wat betekent die toevloed van Westeuropeanen voor de streek? Ik denk op de eerste plaats veel welvaart want wij maken allemaal gebruik van de plaatselijke vaklui, doen hier onze boodschappen en bezoeken de plaatselijke horeca. Ook helpt het tegen de ontvolking waar het platteland van Italië ook veel last van heeft.

Aan de andere kant ben ik zelf bang dat de streek hierdoor op den duur van karakter verandert. En...ik ben hier natuurlijk niet komen wonen om tussen de Nederlanders te zitten. De tijd zal 't leren.

Meer van Ineke www.metinekeinitalie.nl